♫♠♪ ในบางอารมณ์ และบางมุมในความเหงา ♪♠♫

ในมุมที่คิดว่าว่างเปล่า ในวูปของความคิดที่บั่นทอนทำร้ายตัวเองนั้น เป็นมุมที่เศร้าหมอง มองไม่เห็นแสงสว่างจริงๆ
แต่หากเราจะยอมแข็งใจเงยหน้ามองดุโลกของความคิดให้กว้าง บางทีแสงสว่างก้อยู่ไม่ไกล




น้ำตาที่หยาดรินบนดอกไม้ของหัวใจ อาจมาจากการจากไป หรือเข้ามาของอะไรเพียงบางสิ่งบางอย่างเท่านั้น
เพียงแค่เราไม่หวั่นไหวคล้อยตามไป ก็จะมีดอกไม้ที่สดใสได้โดยไม่มีน้ำตา




ความเหนื่อยล้าในเรื่องราวของความรัก บางทีคำว่า "พัก" ก็คือทางเลือกที่ดีเช่นกัน




การหยุดพักที่ขั้นบันไดของหัวใจในกลางครัน ไม่ใช่การพ่ายแพ้ เพราะหากเรายังมีชีวิตที่มีสีสันจากแรงใจ
เราก้สามารถเดินต่อไปให้สุดทางบันไดของหัวใจได้ในสักวัน



น้ำตาไม่ช่วยอะไร เช็ดมันออกไปเพื่อมองความรักที่ช้ำใจอย่างชัดเจน แม้มีสีที่หม่นหมองในนั้น
แต่ก้อาจมองดูให้สวยงามในบางมุมได้เช่นกัน



สิ่งที่พยุงและหล่อเลี้ยงชีวิตและจิตใจ นั่นคือความรู้สึกที่ได้จากความรักจากอากาศหรือใคร ?




หลีกให้ไกลจากความวุ่นวายที่คุ้นเคย บางทีการยืนมองดูไกลๆก้ทำให้เราเข้าใจตัวเองได้ดีขึ้น




อย่าให้ความมืดโบกบินเข้ามาเกาะกุมและคุกคามชีวิตเกินไป และอย่าปล่อยให้สายธารของหัวใจเยือกเย็นจนไม่อาจสัมผัสมัน




บางครั้งคนเราก้ต้องแอบเช็ดน้ำตาก่อนที่ใครจะมาเห็น ในมุมแคบๆเล็กๆของตัวเองอย่างลำพัง




นั่นสิ ทำไมนะ สิ่งที่กว้างใหญ่แค่ไหนมันก้ย่อมมีทางเข้าและทางออกให้เห็นเสมอ ทำให้ได้เข้าใจว่า
ความเงียบเหงาผิดหวัง หรืออะไรต่างๆในชีวิต เมื่อมีเข้ามา มันก็ต้องมีทางออกที่แก้ไขได้เช่นกัน




ตราบใดที่โลกใบนี้ไม่ได้ราบเรียบได้ดั่งที่เห็น เช่นกันกับชีวิต ที่จะมีเอนบ้างเอียงบ้างเป็นธรรมดา




ทุกสิ่งที่เคยวุ่นวายกลับเงียบเหงาไป บางที่ก็น่าใจหายเช่นกัน




การเรียงร้อยความหนักอึ้ง ของความรู้สึกเหงา แยกมันออกทีละชิ้น บางทีก็ทำให้เราเห็นมันได้ชัดเจนและมากมาย
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็อาจกลายเป็นสิ่งแต่งเติมหัวใจได้อย่างสวยงามเช่นกัน




ความโดดเด่น ที่อาจโดดเดี่ยว จะมีประโยชน์อะไรเมื่อสำเร็จสูงสุด โดยที่ไม่มีใครอยู่ชื่นชมกับตัวเราแม้ซักคน




บางมุม ใช่..บางมุมของชีวิต มันก็ต้องมีหักเห และต้องตัดขวางไปบ้าง
อาจมองดูอึดอัดไป หรือ มองว่าเก๋ไก๋ได้ในบางสไตล์เช่นกัน




อาจจะจางจากไปเพราะสายฝนที่พรำมาอย่างสม่ำเสมอ เพราะเมื่อเวลาที่สายฝนในใจตกทีไรแม้ไม่กระหน่ำรุนแรง
แต่มันก้เป็นดั่งฝนกรดที่รดลงมากร่อนให้จางหายได้แม้อะไรที่คิดว่ามั่นคง




อีกบางอารมณ์ที่ไร้ความคาดหวังใดๆ แม้หากจะยืนรอคลื่นแห่งชีวิตมาโถมซัด ก็ไม่หลีกไกล
ด้วยความเย็นชาของหัวใจที่ดุจไร้วิญาณลำพัง




ทอแสงรำไร สวยงามเมื่อยามใกล้จะตก ไม่ต่างจากชีวิต ที่เดินทางมาพบกับความจริงสุดท้าย ว่าไม่มีอะไรยั่งยืน




บางทีทางเดินที่เห็นจุดหมายที่จะพักพิงได้ อาจเป็นทางที่ไม่มีอุปสรรคใด แต่บางทีไปถึงก็ยิ่งซ้ำเติมความเหงาไม่น้อยเช่นกัน




สุดไกลตามองเห็นขอบฟ้าสีทอง ฟ้ากว้างใหญ่ไม่อาจไปให้ถึง หรือแม้คือทุ่งกว้างสีทองนี้ จะผ่านข้ามไปก้ยังยากไม่ง่ายเลย




ในความมืด ยังมีแสงสาดส่องให้เห้นสีสัน แม้จะเป็นพื้นที่เล็กๆ แต่ก็อาจมองเห็นเป็นเส้นทางที่เดินได้ยาวไกล




จุดพักพิงของคนเรา จะมีอะไรมากมาย มองดูแล้วมันก็ง่ายๆ ไม่มีอะไร




แม้เห็นได้ไม่ชัด แต่ก็รู้ว่าข้างหน้ายังมีที่พักพิง ลองคิดที่จะเสี่ยงเดินไป หรือกลับหลัง ก็อยู่ที่ใจของเราเองที่จะเลือก




ให้เป็นดอกหญ้าที่ไร้ความหมายในสายตาใคร แต่ก็อาจสวยงามได้ ในสายตาใครๆอีกเช่นกัน




บนทางหัวใจเส้นนี้ยังมีรถด่วนขบวนสุดท้ายผ่านมาอีกครั้ง แต่หากเพียงมันจะผ่านไปและจอดตรงชาญชลา หรือปลายทาง
อยู่ที่เราจะไปรอมันตรงจุดนั้น หรือปล่อยให้มันผ่านไป




จะกว้างใหญ่ หนาทึบเพียงไร คนเราก็ไม่ควรลืมที่จะทำเส้นทางไว้เพื่อให้ได้เดินไปในสิ่งที่เราทำ




หากมองดอกดอกไม้อยู่ใกล้ๆ นั่นไง มันย่อมยิ่งใหญ่กว่าทุ่งที่กว้างเป็นไหนๆ เปิดใจเสียบ้าง
อย่าให้ความเหงามาคุกคามหัวใจเราจนเกินไป ชีวิตยังไม่ไร้ซึ่งความสวยงาม นะ ยิ้มๆ

ในบางเวลาที่ต้องยืนเพียงลำพังแม้ในชีวิตจะมีสีสัน แต่รอบๆข้างมันช่างเป็นสีเทาเหลือเกิน




บางทีที่แหงนมองดูอะไรที่อยู่สูงและสวยงาม แต่ความหม่นหมองในใจก็ยังต้องยั้งตัวเองไว้ไม่ไปสัมผัสมัน แม้จะเอื้อมถึง




บางครั้งที่ต้องกอดตัวเองเมื่อยามที่หนาวเหน็บเพียงเพื่อให้มีไออุ่นพอที่จะเริ่มอะไรๆได้ในวันใหม่
ที่อาจจะยิ่งเหน็บหนาวกว่าวันนี้ใครจะรู้ได้




บางสิ่งบางอย่างก็เหลือเพียงอดีตที่ยังมีสีสันให้จดจำ แต่ก็ไม่มีแล้ว..ซึ่งความเป็นจริง



แม้จะมีรอยร้าวสักเพียงใด แต่ว่าใจจริงๆแล้วมันก็ยังมีสายใยเล็กๆที่ยังไม่ขาดสนิทที่ยังคงให้จดจำอยู่เสมอ




วันเวลาเก่าๆ ได้เก็บภาพแห่งความทรงจำนั้นไว้ในส่วนลึก ระหว่างคำว่า " เรา "
แม้จะผ่านไปนานเท่าไร เวลาก็ไม่อาจลบเลือนความรู้สึกและความทรงจำในใจไปได้ง่ายๆเลย




เมื่อได้สัมผัสกับสายน้ำ จึงได้รู้ว่ากับความเยือกเย็นชุ่มฉ่ำของสายน้ำนั้น

ก็ยังไม่อาจเท่าความเยือกเย็นเหน็บหนาวภายในใจที่ยิ่งกว่า เกินแสดงออกไป




การเดินเพียงลำพัง อาจทำให้รู้ว่างบนถนนนั้นมันกว้างเสียจนทำให้หวาดหวั่นในใจจริงๆ




เส้นทางนั้นแม้ไม่มีอุปสรรคใดๆ แต่จะมีความหมายอะไร ถ้าไม่มีแม้ใครอยู่ให้เดินร่วมทางกัน




มีอยู่อย่างหนึ่งที่คล้ายกันแต่เรารับรู้ต่างกัน คือการขึ้นรำไรของดวงอาทิตย์ในตอนเช้าที่สดใส เริ่มชีวิตวันใหม่ต่อไป
และการคล้อยต่ำเลื่อนตกลงไปของดวงอาทิตย์ในยามเย็นที่ดูหม่นหมองและให้คิดว่าชีวิตพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร




ใจของเราบางที่ก็เปรียบไปได้ดั่งท้องฟ้าและก้อนเมฆ ที่มักจะแปรปรวนเปลี่ยนไปกับภาวะทางธรรมชาติของอารมณ์




ทุกๆยามในมุมเดียวกัน หากเพียงแค่ขาดสีสันที่จะแต่งเติม

มันก็กลายเป็นมุมที่ว่างเปล่า แต่บวกความเงียบเหงาไปอีกหลายเท่าตัวเลยทีเดียว




คำว่า "รัก" คำว่าเรา "เรา" ที่ถูกขีดไว้และวาดไว้นั้น

อาจจืดจางไปเพราะกระแสของอะไรบางอย่าง หรืออาจเป็นเพราะกาลเวลา




ดูสิ..นั่นท้องฟ้าที่แสนไกล บางที่ทะเลก็ดูเหมือนทำให้มันมีเส้นขอบ
แต่จริงๆแล้ว เรามองได้แค่นั้นมันสิ้นสุดเพราะสายตาเรามองได้แค่นั้นยังไงล่ะ




ที่ๆเราเคยอยู่ยังมีสีสันอยู่ในใจนี้เสมอ แม้รอบข้างนั้นจะมืดเทาไป
กาลเวลามิได้นำพาอะไรบางอย่างให้ลบเลือนไปจากใจเลย แม้ไม่มีแล้วซึ่ง "เรา"




แต่บางสิ่งบางอย่าง อาจถูทิ้งให้เดียวดาย ดูไร้ชีวิตจิตใจ ในถนนสายชีวิตที่ยาวไกล
จะอยู่และเดินไปอย่างไร หรือต้องคอยใครมาเติมและชุบชีวิตใหม่ให้ดีดังเดิม




โลกนี้ดุจความฝัน เรามองเห็นพระจันที่แสนไกล เราไปสัมผัสมันได้ในฝันนั้น แต่หากความเป็นจริง
เรายังคงจ้องมองมันอยู่แสนไกลแม้ในใจอยากจะไปสัมผัสให้ได้จริงๆ




บางที ที่ๆสามารถนั่งได้คนเดียว ก้อาจเป็นที่รกร้างและไม่ต้องการที่จะสัมผัสมันเพียงลำพัง
จึงไม่มีความหมายใดๆในที่แห่งนั้นสำหรับความเดียวดาย




นั่นสิ โลกนี้ช่างกว้างไกล และมีผู้คนมากมาย แต่ทำไมมุมที่เราได้พานพบ และหยุดรออะไรบางอย่าง
ถึงเป็นแค่มุมเล็กๆที่เหมือนจะไม่มีใครเคยกล้ำกลายผ่านเข้ามาเลย




บางทีในความรู้สึกนึกคิดที่เดียวดาย จะต่างอะไรไปกับใจเราเองที่เคว้งคว้างในทะเลกว้างใหญ่เพียงลำพัง
แม้จะมีแสงสว่างจากเทียนเล่นน้อยบ้าง แต่ความอ้างว้างก็ไม่เคยจางจากใจซักที




บางอย่างก้คือสิ่งที่รกร้างร้างในหัวใจ ยามไร้ซึ่งแสงที่กำลังจางจากไปทุกที




ที่ตรงนี้ มีที่ว่างมากมาย ขอเพียงแค่ใครซักคนเข้ามา มันคงจะแคบและไม่ต้องการใครมาเติมอีกเลย




มีเพียงแสงเทียนในหัวใจ รำไรแสงน้อยๆ กับจิตใจซึ่งหวั่นไหวโบกบินไปตามความปราถนาที่จะไป
แม้กายต้องอยู่ลำพังอยู่ที่เดิมนั้นเช่นเคย




เมื่อบางคนได้จากไป ที่ๆเดิมตรงนั้นช่างดูมีความหมายในจิตใจอย่างมากมายจริงๆ




เส้นทาง แม้จะเคยผ่านมาก่อนหรือไม่อย่างไร แต่เราสัมผัสและรู้รู้ได้ถึงทางที่เงียบเหงาไม่ต่างกัน




แสงสะท้อนของสิ่งที่มองดูเป็นสิ่งเดียวกัน แต่ต่างกันที่มุมมองและสีสันที่แต่งเติม




เมื่อกำลังจะสิ้นแสงลงไป ทุกๆสิ่งก้ดูไร้ซึ่งอารมณ์ บางที่การอยู่ก้ยิ่งซ้ำเติมความเงียบเหงา
การจากไปเพื่อกลับมาในวันใหม่ อาจทำให้เราพบอะไรที่ดีกว่า




ดวงตาของเรา แม้ไม่ละเอียดเท่าไร แต่ก้สามารถมองผ่านสิ่งที่เกาะกุมบดบังดวงตานั้นได้ในรางๆ
แต่ดวงใจที่กระจ่าง ย่อมมองได้ทุกๆอย่างแม้ละเอียดหรือลึกเกินหยั่งได้ถึง