กวีวิพากษ์

แดดส่องใต้ท้องน้ำ

ธรณีนี่นี้ เป็นพยาน ใครลอบหมุนทุนสามานย์ แอบอ้าง ประโยชน์ทับซ้อนอำพราง มิชอบ กรรมก่อติดตามมล้าง โทษซ้ำตามสนอง ครรลองบุญบาปผู้ ก่อกรรม ผลแห่งการกระทำ ทุกผู้ หว่านพืชย่อมผลนำ ออกลูก หลานแล ตนก่อตนย่อมรู้ ผิดพลั้งฤๅเผลอ ละเมอเพ้อพร่ำอ้าง ปาฏิหาริย์ ยังจิตใฝ่ทะเยอทะยาน ยากทิ้ง หลอกเหล่าลูกเหลนหลาน หลงเล่ห์ ผูกญาติวงศ์เข้าปิ้ง ปรับได้ไป่ทำ หากกรรมก่อติดด้วย โคตรใคร ก็ดี อย่าโทษผู้อื่นใด ประดิษฐ์สร้าง ใครก่อรู้แก่ใจ ประจักษ์จิต ยังอีกหลากเล่ห์ค้าง คลุกเคล้าควันควร จงมวลหมู่ทาส "ไม้ กันหมา" เลิกหลอกรากหญ้ามา ขับสู้ คนโง่แต่เทวา ศักดิ์สิทธิ์ ใครสบถสาบานรู้ เทพล้วนเล็งเห็น จงเป็นบัวปริ่มน้ำ ยังดี อย่ามุดเมือกเปือกธุลี ใต้น้ำ หิริโอตตัปปะมี คุณโทษ ตรึกเทอญ ถูกผิดอย่ายิ่งซ้ำ เฉกใบ้บอดสี พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสสอน หลีกผิดพิศสังวร อย่าซ้ำ ตัณหาหากบั่นทอน โลกทัศน์ แท้เอย บัวโผล่ผุดพ้นน้ำ จักแจ้งแสงสวรรค์ ตาวันสาดส่องพื้น ทั่วพิภพ ชนรื่นมธุรสลบ ชั่วได้ ผู้พินิจจิตสงบ ธรรมกถึก แท้แล แดดส่องท้องธารให้ สว่างน้ำเห็นปลา มนูศาสตร์ประกาศธรรมน้อมสำนึก เพียงตรองตรึกระลึกคุณพระดุลพ่าห์ โลกหยุดหมุนรอบอาทิตย์เลิกปิดตา เผยแดดจ้าตาจักจ้องมองเห็นธรรม ราตรี ประดับดาว